Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Καταλληλότερος πρωθυπουργός ο κανένας!

Αυτό έδειξε η σημερινή έρευνα της MRB, όπως παρουσιάστηκε στο MEGA. Και ξαναπέσαμε από τα σύννεφα. Μα τόσα χρόνια ποιον έχουμε πρωθυπουργό; Τον κανένα! Ποιος από αυτούς που περάσαν όλα αυτά τα χρόνια απέδειξε ότι άξιζε να κυβερνά αυτή τη χώρα, ποιος έκανε αισθητή την παρουσία του με θετικό τρόπο; Ποιος αντιμετώπισε τις λαμογιές; Κανένας! Το κακό είναι ότι ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς που ψήφισαν τον κανένα δεν έκαναν το ίδιο και στις προηγούμενες εκλογές, με αποτέλεσμα ο κανένας να μας κυβερνά και σήμερα! Διαβάστε περισσότερα...

Πόσο κάνει ο Πλανήτης;

Ένα κείμενο του Γιώργου Αυγερόπουλου για την στενή σχέση κέρδους, υποκρισίας και περιβάλλοντος. Αυτό το κείμενο είναι η ομιλία του Γιώργου στην ημερίδα της ΜΚΟ Fit On Earth, με θέμα "Η συνεισφορά των ΜΜΕ στην Αειφόρο Ανάπτυξη και στο Περιβάλλον", που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου την Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010.

Ας παραδεχθούμε ανοιχτά πως το θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος έχει στα σπλάχνα του αρκετή υποκρισία. Ή για να το πω αλλιώς: Η πιο έντιμη προσέγγιση που άκουσα ποτέ μου είναι αυτή ενός χρηματιστή της Γουόλ Στριτ ο οποίος κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της νέας μας ταινίας που λέγεται «Πουλώντας Αέρα», είπε: «Αν η προστασία του περιβάλλοντος γίνει μπίζνες τότε ο πλανήτης ίσως έχει μια ευκαιρία να σωθεί».

Ίσως πολλοί να μην γνωρίζουν πως τα τελευταία 5 χρόνια, μπήκε στις παγκόσμιες αγορές ένα νέο προιόν που λέγεται Διοξείδιο του Άνθρακα. Το διοξείδιο του άνθρακα είναι ήδη εμπορεύσιμο είδος που πωλείται και αγοράζεται στα χρηματιστήρια του Σικάγο και του Λονδίνου, όπως ακριβώς το ρύζι, το πετρέλαιο, το στάρι ή ο χρυσός. Το 2009 η τιμή του κυμάνθηκε περίπου στα 35 Ευρώ ο τόνος.

Ηγέτης της Αγοράς του Άνθρακα είναι η ευρωπαϊκή ένωση με αμφισβητήσιμα αποτελέσματα τόσο ως προς τα οφέλη που αποκόμισε το περιβάλλον, όσο και ως προς την βελτίωση της ζωής των κατοίκων της.

Στις ΗΠΑ, πολυεθνικές όπως η Chevron, η General Motors και η American Electric Power αγοράζουν ζούγκλες στη Βραζιλία τις οποίες προστατεύουν προκειμένου να αντισταθμίσουν τις εκπομπές τους. Δηλαδή μπορούν να συνεχίσουν να ρυπαίνουν στον τόπο όπου λειτουργούν, στο Οχάιο για παράδειγμα αλλά το διοξείδιο του άνθρακα που απελευθερώνουν στην ατμόσφαιρα υποτίθεται πως το απορροφούν τα δέντρα τους στη Βραζιλία.

Και με τις μονάδες άνθρακα που κερδίζουν μπορούν να συμμετέχουν στην Αγορά η οποία υπολογίζεται ότι μέχρι το 2020 θα αγγίξει τα 3 τρις δολάρια.

Θα πείτε: «Τουλάχιστον προστατεύουν και μια ζούγκλα! Κάτι είναι και αυτό!» Αυτό είπαμε και μεις γι αυτό και πήγαμε επι τόπου. Στο Οχάιο και τη Δυτική Βιρτζίνια, όπου λειτουργεί η Αμέρικαν Ελέκτρικ Πάουερ ο αυτοκράτορας του Λιθάνθρακα στις ΗΠΑ. Είδαμε ότι οι ντόπιοι έχουν ένα από τα πιο υψηλούς δείκτες καρκίνου στη χώρα χαμηλό προσδόκιμο επιβίωσης και φτώχεια. Στην Βραζιλία δε, εκεί όπου η εταιρεία επένδυσε ζουν άνθρωποι εδώ και αιώνες όπου ζουν από το δάσος. Σήμερα δεν τους επιτρέπεται ούτε να κυνηγήσουν ούτε να κόψουν ένα κλαρί. Οι παραβάτες συλλαμβάνονται και σύμφωνα με την διαδικασία και αντιμετωπίζονται όπως οι εμπλεκόμενοι σε υποθέσεις ναρκωτικών, που διαχωρίζονται σε χρήστες και εμπόρους. Μετά τη σύλληψη οι αστυνομικοί πηγαίνουν στο σπίτι του δράστη για να δουν αν η οικογένειά του είχε ανάγκη το θήραμα για να φάει καθώς είναι διαφορετικές οι ποινές που επιβάλλονται στον χρήστη και διαφορετικές στον έμπορο.

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν είναι πολλοί εκείνοι που αμφιβάλλουν για το αν οι Αγορές μπορούν να σώσουν τον πλανήτη Γη. Και με τις κυβερνήσεις να μην μπορούν να συμφωνήσουν στο παραμικρό στην Κοπεγχάγη το συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι προσπαθούμε να επιδιορθώσουμε μια τεράστια βλάβη με νυχοκόπτη. Κάνουμε πολύ λίγα, πολύ αργά.

Την ίδια στιγμή κάτοικοι φτωχών παράκτιων περιοχών του Μπαγκλαντές, πλημμυρίζουν, μένουν άστεγοι, χάνουν τις σοδειές τους, αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας και γίνονται πρόσφυγες, καθώς η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει. Οι πρώτοι περιβαλλοντικοί πρόσφυγες των καιρών μας. Μέχρι το 2050 η άνοδος της στάθμης της θάλασσας και η κλιματική αλλαγή, θα διώξουν από τις εστίες τους 250.000.000 ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, λένε οι ερευνητές. Κανένας πόλεμος, καμία σύγκρουση δεν είχε τόσο φρικτό αποτέλεσμα.

Την ίδια στιγμή 5 αρκτικά κράτη που λένε πως νοιάζονται για το περιβάλλον, ερίζουν για την οριοθέτηση των συνόρων τους στην Αρκτική - μια περιοχή ξεχασμένη για πολύ καιρό από Θεό και ανθρώπους - προκειμένου να εξορύξουν (και να κάψουν) τα αποθέματα μαύρου χρυσού που κρύβονται από κάτω.

Tην ίδια στιγμή πολυεθνικές πετρελαικές εταιρείες, που πληρώνουν αδρά για να διαφημίσουν το «πράσινο» προφίλ τους, καταδικάζουν στην εξαθλίωση και τον θάνατο τους ντόπιους πληθυσμούς στο Δέλτα του Νίγηρα, στην Αμαζονία του Εκουαδόρ και τώρα στον Κόλπο του Μεξικού.

Εμείς οι πολίτες στον ανεπτυγμένο κόσμο κλείνουμε για μια ώρα τα φώτα σε ένδειξη διαμαρτυρίας, μαθαίνουμε να μην πετάμε το ηλεκτρονικό μας απόβλητο στα σκουπίδια και να κάνουμε ανακύκλωση. Κάτι είναι και αυτό! Το περιβάλλον είναι σίγουρα υπόθεση όλων μας. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι πρωτίστως είναι μέγιστο πολιτικό θέμα το οποίο μέχρι στιγμής κυβερνήσεις και αγορές είναι ανίκανες να λύσουν. Γιατί όταν καλούνται να επιλέξουν μεταξύ κέρδους και πλανήτη επιλέγουν πάντα το πρώτο.

Αναδημοσίευση από τη σελίδα του "Εξάντα" στο Facebook.
Διαβάστε περισσότερα...

"Ζω εδώ και έναν χρόνο χωρίς καθόλου χρήματα". Μύθος ή παράδειγμα προς μίμηση ο Μαρκ Μπόιλ;


Απογοητευμένος από τον άκρατο καταναλωτισμό, ο Μαρκ Μπόιλ δοκίμασε να
εγκαταλείψει κάθε είδους οικονομική συναλλαγή- και τώρα περιγράφει την
εμπειρία του !
Είναι δυνατόν να ζήσουμε χωρίς να ξοδεύουμε καθόλου χρήματα;
Απογοητευμένος από τον άκρατο καταναλωτισμό, ο Μαρκ Μπόιλ αποφάσισε ότι
έφθασε η στιγμή να δοκιμάσει. Και το κατάφερε. Στη διαδικασία αυτή δεν
άλλαξε μόνο η σχέση του με το χρήμα αλλά και ο τρόπος με τον οποίο βλέπει τη
ζωή.
Όλος ο κόσμος του Μαρκ Μπόιλ άλλαξε την ημέρα που αποφάσισε να σταματήσει να
κάνει χρηματικές συναλλαγές. Ήταν εκείνη η ίδια ημέρα που αποκαλύφθηκε ο
σκανδαλώδης τρόπος με τον οποίο οι τράπεζες χρησιμοποιούσαν τα «τοξικά»
ομόλογα της αγοράς ακινήτων. «Υποθέτω ότι οι σπόροι για την απόφασή μου να
εγκαταλείψω κάθε μορφή οικονομικής συναλλαγής», εξηγεί ο 29χρονος
οικονομολόγος στην εφημερίδα «Guardian», «είχαν φυτευτεί πριν από 7 χρόνια, λίγο
πριν πάρω το πτυχίο μου στη διοίκηση επιχειρήσεων και στα οικονομικά σε
πανεπιστήμιο της Ιρλανδίας, όταν έφθασε στα χέρια μου ένα DVD για τον Γκάντι.
Εκεί, ο Ινδός ηγέτης έλεγε πως “πρέπει εμείς να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να
γίνει στον κόσμο”. Τότε, βέβαια, δεν είχα ιδέα τι αλλαγές θέλω». Πέρασε τα επόμενα
5 χρόνια διευθύνοντας εταιρείες βιολογικών τροφίμων, αλλά το 2007 κατάλαβε ότι
ακόμα και οι επιχειρήσεις που στηρίζονται στο δίκαιο εμπόριο δεν είναι αρκετές για
να αλλάξει η αγορά.
«Κοινωνική ομοιοπαθητική».
Η στιγμή του «εύρηκα» ήρθε ένα απόγευμα, καθώς συζητούσε με έναν φίλο του για
ζητήματα, όπως η οικολογική καταστροφή, οι άθλιες συνθήκες εργασίας, οι πόλεμοι
για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Τότε ο Μαρκ συνειδητοποίησε ότι
έβλεπε τον κόσμο με λάθος τρόπο, όπως κοιτάζει ο γιατρός τον ασθενή στον
σύγχρονο δυτικό κόσμο, δίνοντας σημασία στα συμπτώματα και όχι στις αιτίες. Και
αποφάσισε να προχωρήσει στην «κοινωνική ομοιοπαθητική», όπως την ονόμασε.
«Πιστεύω», λέει, «ότι η βασική αιτία τόσων προβλημάτων στον κόσμο σήμερα είναι
το ότι δεν βλέπουμε άμεσα τις επιπτώσεις των πράξεών μας. Η απόσταση ανάμεσα
στον καταναλωτή και το προϊόν έχει μεγαλώσει πολύ. Εάν καλλιεργούσαμε εμείς οι
ίδιοι την τροφή μας, δεν θα πετάγαμε το 1/3 όπως κάνουμε σήμερα. Εάν έπρεπε να
καθαρίζουμε το πόσιμο νερό, δεν θα το σπαταλούσαμε τόσο εύκολα. Όσο υπάρχουν
χρήματα αυτά τα προβλήματα θα παραμένουν. Γι΄ αυτό και τον περασμένο Νοέμβριο
αποφάσισα να απαλλαγώ οριστικά από αυτά». Το πρώτο βήμα ήταν να βρει ένα
καταφύγιο για να μείνει. Μέσω του Freecycle- ενός δικτύου ανταλλαγής πραγμάτων
ή και δωρεάς- εντόπισε ένα τροχόσπιτο που δεν ήθελε πλέον ο ιδιοκτήτης του.
Χρειαζόταν και ένα μέρος για να το στήσει, οπότε τρεις φορές την εβδομάδα δήλωσε
εθελοντής σε μια φάρμα βιολογικών προϊόντων κοντά στο Μπρίστολ με αντάλλαγμα
να του επιτρέψουν να τοποθετήσει εκεί το τροχόσπιτο. Για να ζεσταθεί,
χρησιμοποίησε σόμπα με καυσόξυλα την οποία έφτιαξε μόνος του από πεταμένα
υλικά. Ξύλα πήρε από τα δέντρα που έκοβαν στη φάρμα. Ένα μέλος της κοινότητας
Freeconomy (την εναλλακτική οικονομία, που εμφανίστηκε το 2007) τού έδειξε πώς
να μαγειρεύει στη φωτιά.
Πουλιά αντί για... iΡod.
«Περνούσα πολλές ώρες έξω και έτσι άρχισα να παρατηρώ το φεγγάρι τον χειμώνα
και το ηλιοβασίλεμα το καλοκαίρι», διηγείται ο Μπόιλ. «Τα πουλιά στα δέντρα
έγιναν το iΡod μου, ενώ η παρατήρηση της φύσης γύρω μου μου έμαθε περισσότερα
γι΄ αυτήν από όλα τα ντοκιμαντέρ που έχω δει στην τηλεόραση. Το μόνο αντικείμενο
για το οποίο ξόδεψα λεφτά πριν αρχίσω το πείραμα (περίπου 400 ευρώ) ήταν ένας
ηλιακός συλλέκτης ώστε να έχω αρκετό ρεύμα για ένα φως, το λάπτοπ και το
τηλέφωνο (στο οποίο μπορούσα μόνο να δεχθώ κλήσεις). Όσο για τουαλέτα, έφτιαξα
μια στην ύπαιθρο από ξύλινες παλέτες που μου χάρισαν σε ένα κοντινό ξυλουργείο.
Μια και δεν μπορώ να αγοράσω χαρτί τουαλέτας, βοηθώ τους εφημεριδοπώλες να
ξεφορτωθούν παλιές εφημερίδες... Πλένομαι στο ποτάμι και σπανίως χρησιμοποιώ
σαπούνι, μόνο όταν είναι σπιτικό, ενώ για οδοντόβουρτσα χρησιμοποιώ ένα κόκαλο
σουπιάς». Ποιο είναι το συμπέρασμα του Μαρκ Μπόιλ έπειτα από όλα αυτά; «Ότι
προτιμώ να περνάω τον χρόνο μου στην ύπαιθρο φτιάχνοντας ψωμί παρά
παρακολουθώντας κάποιο χαζοριάλιτι στην τηλεόραση. Κάποτε έβρισκα την
ασφάλεια στα χρήματα, τώρα την αντλώ από τους φίλους και την τοπική κοινωνία.
Κάποιοι από τους καλύτερους μου φίλους είναι άνθρωποι που συνάντησα επειδή
έπρεπε να χτίσω πραγματικές σχέσεις με τους άλλους βασισμένες στην εμπιστοσύνη
και την ευγένεια και όχι στα χρήματα».
Εκείνο που χρειάζεται περισσότερο ο Μαρκ Μπόιλ είναι η τροφή. Εκτός από όσα
καλλιεργεί μόνος του, όπως πατάτες, φασόλια, καρότα και βολβούς, μαζεύει από τη
φύση μανιτάρια και μούρα, ενώ συχνά παίρνει από εστιατόρια και σούπερ μάρκετ
τρόφιμα που περισσεύουν. Πέρα από αυτά, προσπαθεί να διαδώσει τον τρόπο ζωής
του. Συναντά ανθρώπους που σε γενικές γραμμές συμφωνούν μαζί του και τους
εξηγεί πως μπορούν να τα καταφέρουν ακολουθώντας το παράδειγμά του. Και δεν
παύει να τους υπενθυμίζει ότι ο χρόνος δεν κυλά το ίδιο σε έναν κόσμο όπου δεν
υπάρχουν χρήματα. Για να πλύνει κάποιος τα ρούχα του στο πλυντήριο χρειάζεται
μερικά λεπτά. Εκείνος χρειάζεται δύο ώρες για να τα πλύνει σε μια σκάφη με κρύο
νερό, χρησιμοποιώντας ένα καθαριστικό που έφτιαξε ο ίδιος βράζοντας καρύδια. Για
να καλύπτει την απόσταση των 40 χλμ. προς και από το Μπρίστολ χρειάζεται πολύ
περισσότερο χρόνο και ενέργεια απ΄ ό,τι εάν χρησιμοποιούσε τρένο ή λεωφορείο,
αλλά είναι μια οικονομική εναλλακτική ιδέα σε σχέση με το γυμναστήριο.
Διαβάστε περισσότερα...