Κάπως έτσι είναι η δική μου εικόνα για την Ελλάδα σήμερα.Στεκόμαστε μπροστά σε σκαλοπάτια...που έχουν πορεία προς τα κάτω.Ότι θα πάμε κι άλλο κάτω...το γωνρίζουμε.Απλώς,δε γνωρίζουμε ακόμα τον τρόπο.Θα κατέβουμε σιγά σιγά τα σκαλοπάτια;Θα καταλήξουμε στη θάλασσα;Θα καταφέρουμε να κολυμπήσουμε και να βγούμε στην ακτή;Όλοι μαζί;Χωρίς απώλειες;
Ή θα ζήσουμε το άλλο,το τρομακτικό σενάριο;Θα νιώσουμε δηλαδή ξαφνικά να μας σπρώχνει ένα χέρι...να πέφτουμε με τα μούτρα στις πέτρινες σκάλες....να βουτάμε ατσούμπαλα στο νερό,να μας παρασύρει το ορμητικό κύμα...και όποιος καταφέρει να γλιτώσει από το σοκ,τραυματισμένο,θα τον ξεβράσει το κυματάκι της θάλασσας..κάπου!
Με πληγώνει που στέκομαι στην άκρη του γκρεμού και δεν ξέρω τι είναι καλύτερο για μένα..να με σπρώξουν ή να κατέβω μόνη μου τρέχοντας τα σκαλιά;Μάλλον το δεύτερο θα διαλέξω.Φοβάμαι το απότομο "σπρώξιμο"...όπως είχε πει και κάποιος...
"It's not the fall that kills you,it's the sudden stop"
(Φωτο:Τραβηγμένη στην όμορφη Σαλονίκη)
Αφεσου στα κυματα καλο μου και κολυμπα, που ξερεις, μπορει να σε περιμενει μια καλυτερ ακτη, πολυ καλυτερη απ' αυτη που στεκεσαι τωρα ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφή(και με ακομα ωραιοτερους λουομενους) :-Ρ
μωρέ λες;
ΑπάντησηΔιαγραφήε θα πέσω...αλλά να μην είναι μακριά η άλλη ακτούλα,γιατί θα ζητήσω από το λουόμενο να έρθει να με βρει να με σώσει...χμ...οκ...ας είναι μακριά..πολύυυυυυ!!!!
πι.ες:Καλώς ήλθατε λουκρητία...τιμή μας :)