Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Τα γεγονότα που εξελίσσονται αυτές τις ημέρες θυμίζουν πολύ τα αντίστοιχα του 1893 όταν ο Χ. Τρικούπης δήλωσε τη γνωστή φράση "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν". Ας πάρουμε τα γεγονότα με τη σειρά και πιθανόν να βρείτε πολλές διαβολικές συμπτώσεις.

Τα χρόνια εκείνα λοιπόν η φορολογική πολιτική είχε εμπλακεί σε φαύλο κύκλο, αφού με στόχο την αποταμίευση και την επένδυση, έπληξε την κατανάλωση, γεγονός που οδήγησε στην ύφεση και στην ανάγκη νέων δημόσιων δαπανών. Οι έμμεσοι φόροι διπλασιάστηκαν και το δημόσιο χρέος ήταν ασυγκράτητο. Πάρα αυτά ο Τρικούπης το 1892 επέλεξε τη λύση του δανεισμού με τόκο που έφτανε το 30%. Η νέα πολιτική λιτότητας και η επιβολή επαχθών διδάκτρων κυρίως στην εκπαίδευση (τότε δεν ήταν δωρεάν, αλλά και τώρα θα μου πείτε δεν είναι!) προκάλεσαν και πάλι λαϊκές αντιδράσεις. Οι Γάλλοι κεφαλαιούχοι δια των Συγγρού-Βλαστού (σε διαμάχη με τους Άγγλους χρηματιστές) υπονόμευαν κάθε προσπάθεια για νέο δάνειο. Στη βουλή οι γαλλόφιλοι Κωνσταντόπουλος και Καραπάνος δεν δίστασαν να υποστηρίξουν πως η πτώχευση είναι η μόνη λύση. Όταν ο Τρικούπης εξασφάλισε το δάνειο ο Συγγρός ζήτησε να μην το επικυρώσει, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί ο Τρικούπης σε παραίτηση. Στη συνέχεια ανέλαβε ο Σωτηρόπουλος, ο οποίος προχώρησε σε έμμεση πτώχευση, συνάπτοντας δάνειο κεφαλαιοποίησης για να πληρώσει τα τοκομερίδια. Όταν το Νοέμβριο του 1893 ο Τρικούπης επανήλθε στην κυβέρνηση ακύρωσε το δάνειο αυτό, που κλόνιζε την αξιοπιστία της χώρας αλλά δεν μπορούσε να πάρει άλλο. Έτσι στις 10 Δεκεμβρίου του 1893 ανακοίνωσε την πτώχευση εξοργίζοντας τους ξένους δανειστές που ζητούσαν επιβολή διεθνούς ελέγχου της ελληνικής οικονομίας, ενώ βάναυση ήταν η αντίδραση Γερμανών και Γάλλων κατόχων των ελληνικών χρεογράφων στα χρηματιστήρια του εξωτερικού.