Εγκαταλείψτε όλες τις ελπίδες σας εσείς που μπαίνετε εδώ μέσα!

Στη Θεία Κωμωδία του Δάντη (Κόλαση), ο συγγραφέας γράφει:
"Εγκαταλείψτε όλες τις ελπίδες σας εσείς που μπαίνετε εδώ μέσα."
Αυτό ακριβώς πιστεύω πως θα έπρεπε να γράφει στα σύνορα της χώρας μας! Να προειδοποιεί τον κόσμο πως από τη στιγμή που θα εισέλθει στην Ελλάδα, κακό του κεφαλιού του.

Αυτή τη φορά θα κάνω μια εξαίρεση. Θα αφήσω το ύφος του ανθρώπου που βλέπει την αστεία πλευρά των πραγμάτων. Δεν αρμόζει στην περίσταση ούτε προσωπικά εκφράζει τις σκέψεις και τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα μου. Αφορμή η χθεσινή δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια. Έρχονται στο μυαλό μου οι στίχοι του Αλκίνοου από το τραγούδι Καθρέπτης: "..ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλον μες στα μάτια, γιατί καθρέπτης γίνεσαι και όλοι σε σπαν κομμάτια.." Κάπως έτσι νομίζω ότι έγινε και με το Σωκράτη. Όταν αναζητάς την αλήθεια με μια αστείρευτη επιθυμία να τη μοιραστείς με όλους, τότε θα αποκτήσεις εχθρούς. Η αλήθεια θίγει συμφέροντα, δεν σου χαρίζεται εύκολα. Και όσο πιο δύσκολα σου δείχνουν το δρόμο προς αυτή, να ξέρεις πως βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο για να τη συναντήσεις. Μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία που φιλοξενεί την εκβιαστική φίμωση, αποδυναμώνει με αποφασιστικότητα κάθε μορφή ελεύθερης έκφρασης, χειραγωγεί τα πλήθη σε κατευθυνόμενα συμπεράσματα χωρίς να υπολογίζει το κοινωνικό κόστος. Με ποια ιδανικά λοιπόν να συνεχίσουμε την προσπάθεια μας για να σταθούμε ξανά στα πόδια μας; Ποια πίστη να μας συντροφεύει ώστε να σεβόμαστε θεσμούς και σύμβολα όταν ο ρυθμός της καθημερινή τους κατάλυσης αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο; Η οικοδόμηση της προσωπικότητας μας πλέον επαφίεται σε αδαείς, ανθρώπους με υποβαθμισμένες της έννοιες της αξιοπρέπειας, της ηθικής.. Και σίγουρα δεν έχει νόημα εδώ και καιρό να μιλάμε για δημοκρατία. Η κυριαρχία της τρομοκρατίας υπερισχύει καθιστώντας αξιωματικό το γεγονός της πλήρους ανασφάλειας μέσα σε μια κοινωνία που δεν ελπίζει πια σε τίποτα. Καταφέραμε να γεννάμε καθημερινούς εμφυλίους και να στρέφεται ο ένας εναντίον του άλλου. Γινόμαστε δέσμιοι της κάθε λογής ιδεολογίας που πολλές φορές την υιοθετούμε άκριτα, θανατώνουμε την προσωπική μας σκέψη, το δικαίωμα μας να εκφραζόμαστε, και πολλές φορές την ίδια μας τη ζωή. Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο πάντως, είναι (όπως λέει και ο Αγγελάκας) το που σταματάει αυτή η άγρια κατηφόρα. Τα πράγματα δε φτάσαν στο χειρότερο. Αυτό που ελπίζω είναι πως πριν φτάσουν εκεί, να ξυπνήσουμε απο την χειμερία νάρκη που έχει βυθιστεί το μυαλό, το πνεύμα και η ψυχή μας και να αντιστρέψουμε την πραγματικότητα που κάθε άλλο παρά τιμητική και αντιπροσωπευτική είναι για όλους εμάς..