Ζητείται ελπίς..

Γειά και χαρά. Περίεργοι καιροί, δε νομίζετε; Νιώθει κανείς πως από την πρώτη στιγμή που θα ανοίξει τα μάτια του το πρωί μέχρι τότε που θα αποκοιμηθεί σε έναν καναπέ με ανοιχτή την τηλεόραση, γύρω του θα επικρατεί μια ταραχή (πως όταν τραγουδάει η Σάσα Μπάστα ένα πράγμα). Και φυσικό είναι να αναρωτιέται: ποιος θα μας σώσει; Ο κόσμος καθημερινά χάνει δουλειές, χάνει χρήματα, χάνει πολύτιμο χρόνο, χάνει αξιοπιστία και φιλότιμο, μα πάνω από όλα χάνει ελπίδα! Ο Ολλανδός επίτροπος Όλι Ρεν ήρθε στη χώρα μας για έλεγχο (πως έρχεται η πεθερά καμιά φορά σπίτι μας με ύφος). Μπορεί με τα τραπεζώματα και με τα αστεία του Πάγκαλου να χαλαρώσει αλλά έχω την εντύπωση πως η καμπάνα θα χτυπήσει και για μας τελικά. Ο πανικός σίγουρα δε βοηθάει και ειδικότερα από ανθρώπους που δε γνωρίζουν ή δε νοιάζονται. Παλιότερα, θα σηκώναμε τα χέρια και θα παρακαλούσαμε τους Θεούς να μας βοηθήσουν. Τώρα όμως; Θέλουμε άραγε τη βοήθεια που θα μας προσφέρουν ή και αυτή θα κρύβει απαιτήσεις και ανταλλάγματα; Σαφώς! Δεν έχουμε όμως την πολυτέλεια της επιλογής (το μη χείρον βέλτιστον που λένε). Δεν έχουμε επίσης ανάγκη τόσο μια βοήθεια όσο μια ανάσα ελπίδας. Και αν αφήναμε καλλιτέχνες, αθλητές, απλούς Έλληνες να μπουν στο παιχνίδι για να την ξανακερδίσουμε, πιστεύω θα το πετυχαίναμε. Ας βάζαμε μια αγγελία και πιστεύω θα είχε απήχηση: Ελλάδα, ζητείται ελπίς..

Ζητείται ελπίς, (1954) Αντώνης Σαμαράκης
http://tinyurl.com/yeyy5kj