Καλημέρα!

Γειά και χαρά. Αν κάνετε μια βόλτα στους δρόμους της πόλης, θα παρατηρήσετε τους ανθρώπους να είναι σαν τα κοτόπουλα, σκυμμένο κεφάλι και τρέχουν γρήγορα. Δεν έχουν χρόνο! Δεν έχουν διάθεση! θα σε προσπεράσουν αδιάφορα και ας είσαι με κατεβασμένα τα παντελόνια και έχεις κρεμασμένη ταμπέλα στο στήθος σου που να λέει: Είμαι τυλιγμένος με εκρηκτικά και θα ανατιναχτώ!. Αν είσαι σε μέσα μαζικής μεταφοράς, θα παρατηρήσεις πως σχεδόν όλοι είναι με το κεφάλι κάτω, με ακουστικά στα αυτιά, κοιτάνε καχύποπτα τριγύρω με κλεφτές ματιές και πως αν τους ρωτήσεις και κάτι (πχ. η επόμενη είναι η στάση του ΙΚΑ;) στην καλύτερη να σου απαντήσουν με ένα κοφτό: δεν ξέρω! Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως αλλάζει η συμπεριφορά μας όταν είμαστε εκτός Ελλάδας. Είσαι σε ξένη χώρα και πετυχαίνεις κάπου Έλληνα. Χαρές και πανηγύρια! Και να τα: που είσαι ρε πατρίδα; Καλά, είμαστε παντού! Από που είσαι; κλπ.. Λες και μόλις περάσουμε τα σύνορα της χώρας μας ενεργοποιείται ένας μηχανισμός αγάπης και αλληλεγγύης για τους συμπατριώτες μας. Τί συμβαίνει ρε γ@μώτο εδώ; Γιατί θα σε κοιτάξουν περίεργα αν πεις μια καλημέρα σε κάποιον στο δρόμο, αν βοηθήσεις κάποιον που δεν ξέρεις, είναι τόσο παράλογο; Φταίει η ατμόσφαιρα; Μας ποτίζουν κάτι εδώ; Δεν έχουμε προβλήματα και σκοτούρες δηλαδή όταν είμαστε στο εξωτερικό; Φανταστείτε να έμπαινες στο μετρό και να ήταν σα να μπαίνεις σε μια μεγάλη παρέα που μιλάνε και γελάνε μεταξύ τους. Όχι πολύ, μέχρι την επόμενη στάση. Ίσα ίσα να φτιάξει η διάθεση αυτών που μπαίνουν μέσα. Αν λέγαμε μια γ@μημένη καλημέρα στο 1/10 από αυτούς που συναντάγαμε στο δρόμο μας, πόσο διαφορετικά άραγε θα ήταν τα πράγματα; Κάντε μια βόλτα σήμερα που έχει και ωραίο καιρό και σκεφτείτε αυτά που σας είπα. Ίσως είναι ένα πρώτο βήμα..