Η ποινή της σταύρωσης

Η σταύρωση ως θανατική ποινή εφαρμοζόταν κυρίως από τους Πέρσες, τους Σελευκίδες, τους Ιουδαίους, τους Καρχηδόνιους και τους Ρωμαίους από τον 6ο π.Χ αιώνα έως τον 4ο μ.Χ αιώνα. Καταργήθηκε από το Μ. Κωνσταντίνο το 337 μ.Χ, από σεβασμό προς τα Πάθη του Χριστού. Συνήθως η εκτέλεση της ποινής συνοδευόταν από μαστίγωμα του κατάδικου, ο οποίος ήταν υποχρεωμένος να μεταφέρει και το σταυρό (μόνο την οριζόντια δοκό) του στον τόπο εκτέλεσης. Στον τόπο εκτέλεσης υπήρχαν οι κάθετοι πάσσαλοι και αφού του αφαιρούσαν την ενδυμασία του (αν είχε μείνει τίποτα μετά το μαστίγωμα) ο κατάδικος προσδένονταν ή καρφωνόταν από τους καρπούς στην οριζόντια δοκό. Η δοκός υψώνονταν και προσαρμοζόταν στον κάθετο πάσσαλο σε ύψος 3-4 μέτρα. Ένα μικρό προεξέχον κομμάτι στήριζε το μεσαίο κομμάτι του σώματος, ενώ μαρτυρίες για ένα μικρό στήριγμα στα πόδια είναι σπάνιες και μεταγενέστερες. Πάνω από το κεφάλι του υπήρχε μια μικρή πινακίδα με το όνομα του κατάδικου και τον λόγο καταδίκης του. Η σταύρωση υπήρξε η θανατική ποινή ταραχοποιών, κλεφτών και θρησκευτικών ή πολιτικών υποκινητών σε εξέγερση. Εκτός από τη σταύρωση του Χριστού στην ιστορία έχουν μείνει και οι εξής: Το 519 π.Χ ο Δαρείος ο Α', βασιλιάς των Περσών είχε τιμωρήσει με σταύρωση 3000 πολιτικούς αντιπάλους του ενώ το 88 π.Χ ο Αλέξανδρος Ιανναίος βασιλιάς της Ιουδαίας και αρχιερέας τιμώρησε σε σταύρωση 80 Φαρισαίους.