Κυριακή.

Με πιάνει μία περίεργη μελαγχολία τις Κυριακές.Μία νοσταλγία θα έλεγα.Ίσως οφείλεται στις μονοήμερες,οικογενειακές εκδρομές που κανονίζαμε αυτή τη μέρα.Οι γονείς μου δούλευαν όλες τις υπόλοιπες μέρες και εμείς (μαζί με τα αδέλφια μου)
περιμέναμε πώς και πώς αυτό το πρωινό κυριακάτικο ξύπνημα. Η μαμά ετοίμαζε πρωινό με χυμούς,σπιτικό κέικ,μπισκότα (όχι γάλα,γιατί ζαλιζόμασταν στο αμάξι) και εμείς μασουλάγαμε γρήγορα γρήγορα για να πάμε τρέχοντας στο αμάξι και να αρχίσει η περιπέτειά μας!

Και ξεκινούσε.Οι φωνές και η διασκέδαση ξεκινούσαν από το αμάξι.Τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου έπιαναν πάντα τις θέσεις δίπλα στα παράθυρα...και εμένα με στρίμωχναν στη μέση,όπου σαν καταπιεσμένο κουτάβι,γούρλωνα τα μάτια,τέντωνα το κεφάλι μπροστά και χάζευα σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής το δρόμο.Αστείο,αλλά αυτή είναι η πιο έντονη εικόνα μου από τότε.Δε με ένοιαζε που πάμε.Δε με ένοιαζε που με πείραζαν τα αδέλφια μου,αρκεί να μη μου στερούσαν αυτό.Τη δική μου στιγμή απόλαυσης.Το δρόμο να περνάει.

Και φτάναμε.Δε θα αναφερθώ στον προορισμό.Πάντα διαφορετικός.Πάντα ωραίος.Αλλά δε με ενδιέφερε αυτό.Εγώ χαιρόμουν για τις στιγμές στο αμάξι μας.Σαν άλλος Καβάφης δηλώνω "Σα βγεις στον Πηγαιμό για την Ιθάκη,να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος."

Τώρα πλέον δεν το κάνουμε αυτό.Μεγαλώσαμε.Ο καθένας έχει το δικό του αμάξι.Τη δική του ζωή,τη δική του κυριακή.Και εγώ,νοσταλγώ αυτές τις στιγμές που δεν ξαναγυρνάνε.Αφορμή;Η φωτογραφία που βρήκα καταχωνιασμένη μέσα σε ένα φάκελο του υπολογιστή μου.Τραβηγμένη σε τρένο αυτή τη φορά.Αλλά πάντα στο αγαπημένο μου σημείο.Και να 'μαι πάλι εγώ εδώ,σε μία θεσούλα,με θέα το δρόμο που περνά,νιώθοντας πάλι σαν χαρούμενο,αυτή τη φορά,κουτάβι.Όμορφες αναμνήσεις συνδυασμένες με υπέροχα τοπία.Γουφ!