Ένα γ@μημένο κουμπί είναι..

Γειά και χαρά. Ο πατέρας μου λέει πως όταν κλείνεις την τηλεόραση, κάνεις μια καλή πράξη! Και να σκεφθείτε πως δεν είναι απο τους ανθρώπους που παρακολουθεί.. Και με όσα βλέπουν τα ματάκια μας, δεν έχει και άδικο. Απο ειδήσεις, εκπομπές, reality shows,.. Ορισμένες φορές αναρωτιέμαι: .μα καλά, τους πληρώνουν τώρα όλους αυτούς για αυτό που κάνουν; Απο το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, ανεχόμαστε ξερόλες, ειδικούς, κριτικούς, παντογνώστες, ιδεολόγους, αεριτζήδες, βολεμένους, καλλιτέχνες (ο θεός να τους κάνει), τηλε-δικαστές, ανθρώπους που έχουν την εντύπωση πως η κάθε τους κίνηση επηρεάζει τη ζωή μας! Δε μπορεί να υπάρχει τόση αφέλεια. 20 χρόνια ιδιωτική τηλεόραση και αρκετά παραπάνω κρατική (ναι, αυτή που πληρώνουμε με το έτσι θέλω στο λογαριασμό της ΔΕΗ). Και όπως στη ζωή, έτσι και στην τηλεοπτική πορεία υπάρχει εξέλιξη. Δεν είναι πλέον μέσο, είναι όπλο. Και δε δίνεις ποτέ ένα όπλο σε μικρά παιδιά. Γιατί αυτό είμαστε. Δεν είναι πλέον διασκέδαση, είναι εργαλείο που διαμορφώνει συμπεριφορές και τρόπους σκέψεις, διατάζει άλλοτε τη σιωπή και άλλοτε την εξέγερση, άλλοτε απομονώνει και άλλοτε συστρατεύει. Η μνήμη ενός λαού λένε πως κρατάει όσο κρατάνε τα δελτία ειδήσεων. Και τόσα κανάλια! τόση φασαρία! Τι είναι χειρότερο άραγε: όταν γίνεται βήμα για πολιτικές προπαγάνδες ή όταν μετατρέπεται σε σειρήνα και αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη απο την ουσία των πραγμάτων; Και τώρα πια, είναι μέσα σε κάθε σπίτι (2-3), σε κάθε δωμάτιο, σε κάθε ιδιωτικό χώρο, όλες τις ώρες, για όλα τα γούστα. Δε μου αρέσει η σχέση μαζί της. Είναι μονόδρομη, δε μπορείς να της απαντήσεις σε ότι σου σερβίρει. Σα να απευθύνεσαι σε κουφό! Αλλά πιστεύω πως υπάρχει ακόμα ελπίδα. Ένα γ@μημένο κουμπί είναι για να λυθεί το πρόβλημα. Δεν έχουμε παρά να το πατήσουμε και να ξεφυσήξουμε απο ανακούφιση!